29 кастрычніка адзначаецца Дзень аўтамабіліста і дарожніка
На сёлетніх раённых “Дажынках”, якія нядаўна прайшлі ў Ракаве, начальнік філіяла КУП “Мінскаблдарбуд”-“ДРБУ № 167” Дзмітрый Князеў быў узнагароджаны Ганаровай граматай райвыканкама. І нездарма: рыхтуючы аграгарадок да галоўнага свята хлебаробаў, прадпрыемства праклала 4,4 кіламетра асфальтавага пакрыцця. Станоўчыя пераўтварэнні ацанілі не толькі вадзіцелі – нават простым вокам бачна, што работа зроблена на “пяцёрачку”. Такую ж высокую адзнаку атрымалі нашы дарожнікі і летась за падрыхтоўку Стоўбцаў да абласных “Дажынак”.
У верасні споўнілася 24 гады, як Дзмітрый Віктаравіч прыйшоў у калектыў валожынскіх дарожнікаў. Пачынаў майстрам, з цягам часу даслужыўся да пасады галоўнага інжынера. Ужо два гады годна спраўляецца з пасадай кіраўніка.
– Пачну з галоўнага: што адчувалі, калі стаялі на сцэне побач з пераможцамі жніва?
– Ну, канешне ж, гонар, але не за сябе, а за калектыў, што не падвялі, і ўсё тое, што мясцовая ўлада прасіла і прафінансавала, зрабілі. А калі адзначылі – значыць, мы не проста справіліся з пастаўленай задачай, а выканалі яе на “выдатна”.
Ёсць у нашай прафесіі асаблівасці, якія звычайнаму чалавеку нябачны. Адна справа – класці новы асфальт там, дзе ён ужо ляжаў, зусім іншая – пачынаць з нуля. Гэта ж цэлая тэхналогія: устройства інжынерных сетак, земпалатна, заснавання, асфальтабетоннага пакрыцця. Добра, як усё ідзе гладка. А надараюцца ж і непрадбачаныя сітуацыі. Для нас гэта як замыленае вока – звычайная работа. Тым жа, хто ўліваецца ў калектыў, першыя паўгода трэба ўнікаць у спецыфіку.
– Можна сказаць, экзамен вытрымалі. Аднак наперадзе – яшчэ большыя аб’ёмы работ: на наступны год Валожын прымае хлебаробскую эліту Міншчыны.
– Рыхтавацца пачалі ўжо сёлета. Госці ж будуць ехаць з розных кірункаў. У Івянцы ўжо прывялі ў парадак вуліцы Стаўбцоўскую, Дзяржынскую, Заслонава – гэта каля трох кіламетраў дарог. Цяпер перайшлі на райцэнтр, каб асвоіць сродкі, якія, дарэчы, вобласць выдаткоўвала ўжо тройчы. Мы павінны заасфальтаваць чатыры вуліцы: Чапаева, Беларускую, Садовую і частку Савецкай. На наступны год таксама давядзецца папацець: у планах – па максімуме заасфальваць горад – не толькі там, дзе аварыйныя ўчасткі асфальтабетону, але, па магчымасці, і дзе гравійнае пакрыццё.
– Дзмітрый Віктаравіч, Вы ж даўно ўжо працуеце, ці прыпомніце, каб былі такія маштабныя ўкладанні ў добраўпарадкаванне дарог у Валожыне?
– Каб такіх аб’ёмаў – напэўна, не было ўвогуле. Можа, калі аграгарадкі будаваліся, і тое фінансаванне можна супаставіць толькі з гэтым годам. Налета плануецца ў разы больш.
– Пагодзіцеся, што толькі ўжо дзякуючы дарогам наш горад істотна пераўтворыцца ў лепшы бок?
– Дык ён ужо змяніўся. Узяць тую ж вуліцу Беларускую – я жыву там, і бацькі напрыканцы вуліцы: праехаць жа было складана. Ці ўзяць тую вуліцу імя М. Горкага, дзе райбальніца: не самы лепшы ўчастак быў. Ці каля гімназіі: частку работ мы зрабілі, далей па вуліцы 50 гадоў Кастрычніка будзе мяняцца водаправод, у наступным годзе пакладзём асфальт.
У наш складаны час неабходна знаходзіць фінансаванне. Калектыў немалы – на сёння 119 чалавек, акрамя асноўнай вытворчасці ёсць тры дарожна-рамонтныя пункты, асфальтабетонная база. Кожнага трэба забяспечыць работай – каб чалавек мог працаваць і годна зарабляць. Таму дзень плануеш не з ранку, а з учарашняга вечара: штосьці не атрымліваецца, дзесьці збой. І вось гэта ўсё пастаянна круціцца.
– Калі так многа работы, гэта радасць для дарожнікаў, ці, наадварот, клопатаў шмат?
– Гэта вельмі добрая падмога. Бо вобласць выдаткоўвае толькі палову фінансавання па дарожнай праграме, яшчэ палову, каб выканаць усе паказчыкі бізнес-плана, і каб у людзей была годная зарплата, мы павінны шукаць праз прамыя дагаворы. Вось, напрыклад, летась у раёне было мала работы, і нам даводзілася ездзіць у Фаніпаль, Стоўбцы, Жодзіна. А гэта затраты на транспарт, камандзіровачныя расходы. Тут і прыбытак зусім іншы, і эканоміка.
Да таго ж яшчэ не так даўно мы займаліся толькі асабліва сваёй галіной – дарожнай. А цяпер праводзім каналізацыю, водаправод. Вось і зараз у Аколіцы пад Мінскам, дзе ўзводзіцца арэнднае жыллё па Прэзідэнцкай праграме, водаправод вядзе наша ДРБУ № 167. Каб гадоў 8-10 назад пра такое хто сказаў – не паверылі б.
– Можна сказаць, што дарожныя работнікі сталі спецыялістамі шырокага профілю?
– Ну наш жа аўтавакзал пабудавалі – і нам не сорамна за яго.
– А як Вы ўвогуле выбралі гэту прафесію?
– Успамінаецца 1991 год. Скончыў школу. Збіраюся паступаць у радыётэхнічны інстытут. Бацька прынёс дадому газету – не памятаю якую, але трапіўся на вочы артыкул, дзе было напісана, якія ў будучым самыя перспектыўныя прафесіі. Асаблівая ўвага была звернута на дарожніка. Вось так патрапіў на факультэт дарожнага будаўніцтва Беларускай дзяржаўнай політэхнічнай акадэміі на спецыяльнасць будаўніцтва аўтамабільных дарог і аэрадромаў. Пасля заканчэння была армія. А далей прыйшоў на працу ў наша ДРБУ № 167.
– Калі вучыліся, штосьці новае для сябе адкрывалі?
– Безумоўна. На трэцім курсе пайшла спецыялізацыя. Стала цікава і пазнавальна.
Хаця, здавалася б, дарожная служба павінна займацца дарогамі. Вось калі ўзяць наш бюджэт, скажу, што асфальтабетоннае пакрыццё – большая палова фінансавання. Але і без прамых дагавораў на ўстройванне інжынерных сетак, пешаходных дарожак і іншае не абысціся.
– Як валожынскаму чалавеку, адказнасць вялікая – працаваць на роднай зямлі?
– Бясспрэчна, знаёмых жа шмат. І калі ідзеш, а за спінай чуеш нараканні на дарожнікаў, няёмка сябе адчуваеш. Ёсць жа яшчэ сваякі, якія могуць і “добра” выказацца. Таму адказнасць падвоеная.
– Думалі калі-небудзь, што, прыйшоўшы сюды, вырасціце да кіраўніка?
– Скажу шчыра – ніколі. Так склаліся абставіны.
– Дык кожны ж чалавек ставіць перад сабой планку: як кажуць, дрэнны той радавы, які не марыць стаць генералам?
– У час майго прыходу кіраваў Мікалай Уладзіміравіч Хвядчэня – чалавек-глыба: ён і сам знешне “вялікі”, і здаваўся такім непарушным, што, думалася, ён тут назаўсёды. Сёння вельмі ўдзячны яму за прафесійнае стаўленне: памятаю, як прыехаў на вытворчую практыку, а ён накіраваў мяне з шуфлем на ўкладку асфальту. У душы нават пакрыўдзіўся – я ж не рабочы, вучуся ў ВНУ. Зараз жа разумею: толькі ведаючы работу з самых нізоў, можна стаць прафесіяналам.
– Што асабіста для Вас стала складаным, калі ўзначалілі ДРБУ № 167? Людзей жа ведалі, справу – таксама. Ці праўду кажуць, што ў гэтым крэсле ўсё зусім інакш?
– Адказнасць вялікая. Да таго ж, калі прыходзіць новы кіраўнік, людзі на нешта новае разлічваюць. І калі такога не адбываецца, ім здаецца, што топчамся на месцы.
– Змяніліся Вашы адносіны да падначаленых? Як будуеце работу з калектывам: Вы – строгі, патрабавальны кіраўнік, ці, наадварот, – лаяльны, разумеючы?
– Тут трэба тонка падыходзіць да кожнага пытання, бо праявіш лаяльнасць, чалавек адчуе слабінку. Таму дзесьці даводзіцца і голас павысіць, дзесьці пераправерыць, як выканана заданне. Але ў большасці выпадкаў дастаткова простай размовы на планёрцы – спецыялісты ж у нас усе са стажам, вопытныя, работу сваю ведаюць ад “А” да “Я”.
– Адрабіўшы больш за два дзясяткі гадоў, можаце сказаць, што ў маладосці не памыліліся з выбарам – гэта Ваша прафесія?
– А я нічога іншага не ўмею – таму, напэўна, правільна збочыў і памяняў шлях. А калі даверылі кіраваць – значыць, чамусьці навучыўся і разбіраюся ў гэтым.
– Зусім нядаўна прадпрыемства адзначыла сваё 60-годдзе. Чаго б яшчэ хацелася? На Ваш погляд, што самае важнае?
– Лічу, тут усё ў сукупнасці: самае важнае і ў жыцці, і ў дарожнай галіне – каб спакойна рабілася, усё добра складвалася, як з фінансаваннем, так і з матэрыяламі, з калектывам, бо ёсць прафесіяналы – і яны хочуць расці. Спецыялістаў маладых хочацца пабольш: за апошнія два гады прыйшлі два выпускнікі, але пайшлі ў армію. Заўважу: уліліся ў калектыў – у нас практыку праходзілі, працавалі добра – нават я, закончыўшы інстытут, валодаў меншымі ведамі, чым яны. Таму хочацца новага струменю.
За дзевяць месяцаў 2023 года ДРБУ № 167 перавыканала заданне па ўсіх асноўных паказчыках. Агульны аб’ём работ уласнымі сіламі з рэалізацыяй дасягнуў 8282 тысяч рублёў, ці 139,4 працэнта да адпаведнага ўзроўню мінулага года.
Вытворчасць працы вырасла на 36,9 працэнта і склала 74,6 тысячы рублёў на аднаго работніка. Амаль у шэсць разоў павялічыліся інвестыцыі ў асноўны капітал і склалі 141 тысячу рублёў. Прыбытак ад асноўнай дзейнасці – 730 тысяч, рэнтабельнасць – 11,5 працэнта. Тэмп росту зарплаты – 127 працэнтаў.
Тэмп росту выручкі ад рэалізацыі прадукцыі за восем месяцаў бягучага года склаў 139,2 працэнта. Па гэтым паказчыку нашы дарожнікі займаюць восьмае месца сярод роднасных арганізацый Мінскай вобласці. А вось па рэнтабельнасці і прыбытку – шостае.
Ужо тры гады праходзіць практыку Аляксей Сцяпко – сын нашага прараба Сяргея Вікенцьевіча Сцяпко. Ён вучыцца на чацвёртым курсе політэхнічнага ўніверсітэта на факультэце будаўніцтва аўтамабільных дарог. Вось глядзіш на іх: бацька – спецыяліст са стажам: акрамя прараба асфальтабетоннай базы, з лінейных работнікаў ён у нас толькі адзін прараб. Сын – маладая кроў, няўрымслівы, спрытны, дапытлівы, хоча шмат даведацца: як геадэзічныя работы праводзяцца, як меткі ставяцца, плюс як за якасцю прасачыць. Не цураецца ў рукі лапату ўзяць – ідзе на асфальтаўкладку, выконвае іншыя работы, хоць гэта і не яго абавязкі. Вось за такімі – будучыня.
– Што б пажадалі ўсім, хто працуе ў дарожнай галіне?
– Мірнага неба на зямлі, здароўя асабістага і родным людзям. Каб усё ладзілася ў сям’і і на працы: на работу ішлі з настроем, а з работы дадому прыходзілі задаволеныя. Ну і, безумоўна, усіх даброт: простага чалавечага шчасця, годнага заробку, добрага надвор’я, быць дружнымі і старацца разумець адзін аднаго.
Гутарыла Алена ЗАЛЕСКАЯ
Фота Сяргея БОБРЫКА
