У рэдакцыю завітала жыхарка Валожына Вера Глінская, якая нарадзілася і вырасла ў Паліксаўшчыне – тут яе карані і мілая сэрцу родная хата. Вера Аляксандраўна прынесла падзячны ліст і верш, спробу пяра, прысвечаны сваёй маленькай радзіме. Вось што яна напісала:
“У кожнага чалавека ёсць куточак, куды хочацца вяртацца зноў і зноў, дзе пачынаюцца яго карані, куды цягнецца душа і сэрца. І гэта – малая радзіма. Для мяне такой з’яўляецца Паліксаўшчына, раней Сугваздаўскага сельсавета.
На сёння тут 17 хат. Пастаянна пражываюць гаспадары толькі ў двух падворках, у дзесяці працягваюць жыццё ў асноўным у летні час нашчадкі – дзеці і ўнукі. Астатнія нашы суседзі – мінчане-дачнікі.
26 жніўня ў нашай вёсцы ладзілася свята. Адразу хочацца выказаць шчырае дзякуй арганізатару мерапрыемства – старшыні Дорскага сельвыканкама Рамуальдзе Іваноўскай. Амаль паўтары гадзіны праляцелі імгненна. Рамуальда Браніславаўна падзякавала за тое, што жыхары ў парадку падтрымліваюць свае двары. У прыватнасці, за лепшы падворак былі адзначаны Браніслава Бэндзік і яе сын Віктар. Браніслава Адольфаўна працавала поварам у колішнім Сугваздаўскім дзіцячым садку. Апошнія шэсць гадоў – паштальёнам, як яна сама адзначыла, гэта была яе самая любімая работа.
Віншаванні ў свой адрас атрымала і юбілярка: сёлета Валянціна Лужынская адзначыла 75-годдзе. Усё жыццё Валянціна Уладзіміраўна адпрацавала бухгалтарам-касірам у сельскай гаспадарцы, яе працоўны стаж налічвае 53 гады.
Старшыня пярвічнай ветэранскай арганізацыі, былы дырэктар сельгаспрадпрыемства “Сугвазды-Агра” Валерый Селівон адрасаваў цёплыя словы віншавання і пажадаў здароўя і дабрабыту.
А як жа цудоўна спявалі і весялілі народ артысты раённага цэнтра культуры, Дорскага СДК і хор ветэранаў “Спяваючыя сэрцы” – так і хацелася кінуцца ў скокі! Усе прысутныя ім падпявалі. Панаваў цудоўны настрой. Пасля ўрачыстай часткі свята працягвалася да позняга вечара.
Ад жыхароў вёскі Паліксаўшчына кажам шчырае дзякуй арганізатарам і артыстам свята. Жадаем моцнага здароўя, шчасця і творчых поспехаў. Да новых сустрэч!”
МАЯ ВЁСКА
Мая любая Паліксаўшчына,
хвала табе і слава!
Паліксаўшчына! Зусім маленькаю
ты стала.
А яшчэ нядаўна тут пасвілі статак кароў,
У сажалках лавілі карасёў.
На працу ў калгас хадзілі,
Дзяцей па гурбах снегу да школы вадзілі.
Жылі ў згодзе, дружна!
Сусед суседу дапамагалі,
Па святах чарку паднімалі.
Але ж часамі здараліся і сваркі.
У крыўдзе доўга не хадзілі – гонар мелі!
Ды што й казаць… Бурліла тут жыццё,
Вяселлі, хрэсьбіны спраўлялі.
Усёй вёскай у войска выпраўлялі:
Закон тут быў спакон вякоў –
Садзіць усіх за стол суседзяў-землякоў.
А іх было нямала – чалавек,
мо, трыццаць,
І месца ўсім хапала!
На жаль, адышлі яны ў небыццё…
Хай будзе раем ім вечнае жыццё.
А ў сорак чацвёртым годзе,
падчас вайны,
Знайшлі прытулак на чужой зямлі,
Пад Беластокам і Дрэзданам,
Чатыры нашы маладыя хлопцы там ляглі.
Ну а цяпер, у сучасны час,
Жыццё працягваецца ў нас!
Жыві, мой любы сэрцу, мілы край!
Жыві, мая зямля! Жыві і працвітай!
Няхай бурліць жыццё!
Няхай смяюцца дзеці!
Няхай квітнеюць тут вясной сады ў квеці!
У гэты ж дзень свята роднага мястэчка адзначылі і жыхары вёскі Леснікі.
Трэба сказаць, што такой колькасці гасцей – удзячных нашчадкаў – тут не было даўно. Пра гэта паклапаціўся стараста вёскі Станіслаў Радына і яго дочкі. Звязаліся з былымі аднавяскоўцамі, якія разляцеліся ў розныя мясціны, і яны ахвотна прыехалі – сабралася больш за 50 чалавек!
Станіслаў Іванавіч прывеціў усіх на сваім падворку. Не спаў усю ноч, чакаючы гэтай важнай падзеі. Ён нібы ізноў вярнуўся ў маладосць, у тыя клапатлівыя, насычаныя нястомнымі вясковымі турботамі, гады, калі працаваў будаўніком, жывёлаводам: роднай гаспадарцы аддаў 43 гады. Стараўся, любіў сваю работу, меў вялікую павагу, выгадаваў годных дзяцей. Ну а на свяце С. І. Радына быў ушанаваны як старажыл, якому споўніўся 91 год.
Сёлета адсвяткавала сваю юбілейную дату Марыя Навіцкая: на яе жыццёвым календары перагорнуты 90-ы лісток. Усё працоўнае жыццё Марыя Фёдараўна добрасумленна працавала ў жывёлагадоўлі і паляводстве, карысталася заслужаным аўтарытэтам у калектыве.
Яшчэ адным паважаным юбілярам стала сям’я Маркоўскіх: Франц Мар’янавіч і Ірына Лявонцьеўна ў гэтым годзе адзначаюць 50-годдзе сумеснага жыцця.
Шмат цёплых слоў пачулі прысутныя ад мясцовай улады ў асобе Рамуальды Іваноўскай, лідара ветэранскай арганізацыя Валерыя Селівона. Валерыя Фёдаравіч узгадаў леснікоўцаў, якія самааддана працавалі ў роднай гаспадарцы, і прачытаў верш пра малую радзіму Дзмітрыя Краскоўскага, які нікога не пакінуў раўнадушным:
Я заклінаю ўсіх сыноў:
Хай будуць цяжкасці любыя,
Не прадавайце дом бацькоў –
Вас не ўратуюць грошы тыя.
…Дзядоў і продкаў вашых дух
Прыжыўся назаўсёды ў хаце.
Яшчэ агеньчык не патух,
Што запаліла ў печы маці.
Не прадавайце дом бацькоў,
Вы без яго не пражывеце:
Ён будзе сніцца зноў і зноў,
Пакуль вы ёсць на гэтым свеце.
Вы да яго яшчэ не раз
З павіннай будзеце з’яўляцца:
Пацягне, як злачынцу, вас
У здрадзе некалі прызнацца.
Ён вам пад восеньскім дажджом
Навее цёплыя ўспаміны…
Ды не адчыніць дзверы дом,
Хоць і не раз змахне цішком
З акон-вачэй сваіх слязіну.
Прыемныя ўспаміны агарнулі кожнага ў такі момант. Імі падзяліўся і Пётр Марцінкевіч, які нарадзіўся тут, але ўжо большую частку жыве ў Баранавічах. Пётр Нікадзімавіч успамінаў сваю матулю-калгасніцу, якая прыходзіла дадому, калі мялі лён, і ў яе ад пылу толькі вочкі блішчэлі. Расказаў ён і пра тое, што разам з Юрам Пратасевічам, бацька якога нарадзіўся тут, пішуць летапіс вёскі. На жаль, дом Марцінкевічаў згарэў – на падворку застаўся толькі склеп, але Пётр Нікадзімавіч паставіў палатку і застаўся на ноч, каб адчуць цеплыню родных мясцін.
Увогуле, як пасля зазначалі і арганізатары мерапрыемства, і ўдзельнікі, такой дружнай, добразычлівай атмасферы яны не адчувалі даўно. Прыемныя песні ў выкананні самадзейных артыстаў узнімалі настрой. Свята спадабалася ўсім – бы сабраліся адной сям’ёй. Да позняга вечара сядзелі кампаніямі ў дварах, успаміналі і не маглі нагаварыцца. Кожны разумеў: як жа не хапае ў наш хуткаплынны час вось такіх простых зносін, якіх патрабуе чалавечая душа. Бо ўсе мы гарадскія, але родам з адной вёскі…
Таццяна Спічак, жыхарка Валожына, ураджэнка вёскі Леснікі:
– Шчаслівы той чалавек, у бацькоўскай хаце якога гарыць агеньчык, дзе яго любяць і заўжды чакаюць. Так, у роднай весачцы Леснікі нас заўсёды чакае наш татка. У свой 91 год ён даволі самастойны, усё стараецца рабіць сам і ні за што не хоча да нас у горад. Але ў выхадныя вельмі чакае і рады, калі прыязджаем да яго.
Для нас гэты агеньчык – цеплыя і утульныя ўспаміны пра дзяцінства і юнацтва, пра бязмежны бацькоўскі клопат і любоў, ён – сімвал жыцця і непарыўнай спрадвечнай сувязі бацькоў і дзяцей.
Навіна аб тым, што ў нашай вёсачцы Леснікі будуць праводзіць вясковае свята, усхвалявала і мяне, і сястру Стасю, і нашых дзяцей. Асабліва быў уражаны гэтай навіной наш бацька і дзядуля. Для яго было вельмі важна, каб усё прайшло на ўзроўні, каб госці засталіся задаволены. Над падрыхтоўкай свята працавалі ўсе – шчыра, з душой: упрыгожылі хату, двор, пакасілі траву, знайшлі лавы, нагатавалі страў. Дарэчы, наша падвор’е цудоўна падышло для святочнай пляцоўкі, бо яно роўнае і вялікае. Прыемна і радасна было сустрэць на свяце сваіх аднавяскоўцаў, якія жывуць у розных гарадах, але з задавальненнем прынялі запрашэнне. А колькі было смеху, песень, дзіцячых і юнацкіх успамінаў!
Лічу, што такія святы патрэбны нават у самай маленькай вёсачцы, бо гэта – наша сувязь з роднай зямлёй, нашымі продкамі, гэта – лепшае, што ёсць у чалавечай душы!
Таксама нельга не падзякаваць тым, хто гэта свята арганізаваў – Дорскаму сельвыканкаму і яго супрацоўнікам, хору ветэранаў “Спяваючыя сэрцы”, спевакам з Дома культуры з Бабровічаў. Хачу пажадаць усім здароўя, міру і пабольш такіх цудоўных свят!
Наш кар.
