Анастасія Красава другі год выкладае кітайскую мову ў гімназіі № 1 г. Валожына
У мінулым годзе Анастасія Аляксандраўна вярнулася ў свой родны горад і навучальную ўстанову – толькі ўжо ў якасці не вучаніцы, а маладога педагога. Скончыла філалагічны факультэт Белдзяржуніверсітэта па спецыялізацыі кітайская філалогія. Выбар прафесіі быў мэтанакіраваны, а вось замежнай мовы – выпадковы. Але, як бачна, стаў лёсаносным.
– Калі пісала заяву на паступленне, спачатку ўказала нямецкую мову, але тут адна з дзяўчат падказала: “А чаму нямецкая? На сёння больш перспектыўная кітайская – ды ў нас і кафедра супер!” Падумала: “Можа, і сапраўды так?!” і перапісала. Вось так і пачаўся мой шлях у вялікую краіну іерогліфавай пісьменнасці, – расказвае маладая настаўніца.
У школьныя гады А. Красавай кітайская мова ў гімназіі не вывучалася – валанцёры з Паднябеснай з’явіліся намнога пазней. Таму ва ўніверсітэце студэнтка пачынала з самых азоў.
– Вывучаць было складана, тым больш, што ты не знаходзішся ў асяроддзі носьбітаў мовы, – працягвае Анастасія Аляксандраўна. – Тым не менш, мне пашанцавала на трэцім курсе па праграме абмену студэнтамі пажыць у Кітаі і глыбей пагрузіцца ў гэту атмасферу. Стажыроўка была разлічана на год, але пачалася эпідэмія каранавіруса, і знаходжанне скарацілася да чатырох месяцаў.
Па словах дзяўчыны, асабліва спадабаліся зносіны з карэннымі кітайцамі, дзякуючы чаму ўдалося падцягнуць размоўны ўзровень, пагрузіцца ў сам менталітэт, культуру кітайскага народа, займець кітайскіх сяброў.
Яны вельмі гаваркія – першымі ідуць на кантакт: падыходзяць, знаёмяцца, куды-небудзь запрашаюць, падтрымліваюць, калі ўзнікае праблема ў жыцці, на іх насамрэч можна паспадзявацца – так ахарактарызавала беларуска маладых кітайцаў. Імпануе і той, што для кітайцаў настаўнік – другі чалавек на зямлі пасля бацькоў, яго слова – закон. Вельмі паважаюць у краіне старэйшых людзей, а таксама падтрымліваюць і захоўваюць традыцыі, якія закладзены даўным-даўно, але трывала перадаюцца з пакалення ў пакалення і асабліва шануюцца ў сям’і. Усё закладваецца на генетычным узроўні.
Кітайская мова выкладаецца ў гімназіі пасля заняткаў – на факультатывах. Жадаючых навучыцца яе разумець, размаўляць на ёй і больш даведацца пра культуру гэтага народа ў мінулым навучальным годзе назбіралася некалькі груп з ліку вучняў 3-8 класаў не толькі з гімназіі, але і з дзвюх гарадскіх школ.
– Нават не ўсе кітайцы ўмеюць пісаць свае іерогліфы – іх безліч, з развіццём краіны і ўдасканаленнем яны ўвесь час папаўняюцца новымі. Увогуле ў іх напачатку былі піктаграмы – малюнкі, на якіх адлюстроўваліся нейкія з’явы ці падзеі. Пасля яны клаліся ў аснову іерогліфа. У кітайскім алфавіце літараў няма – у адным гэтым знаку можа быць адразу цэлае слова ці адзін склад слова. Іерогліфы перадаюцца праз транскрыпцыю. Таму на занятках мы іх вывучаем для разумення і чытання, а не для напісання, – гаворыць настаўніца. – Выкладаючы кітайскую мову дзецям, я адначасова сама вучуся – і гэта, скажу, цяжкі працэс.
Як адзначыла Анастасія Красава, скарыстацца магчымасцю вывучаць кітайскую мову, ды яшчэ бясплатна, проста неабходна. Гэта пашырае кругагляд, адкрывае новые гарызонты і магчымасці, а знаёмства з нязвыклай для нас, славян, культурай – увогуле вельмі цікавая і нават захапляючая рэч: пачынаеш параўноўваць з нашай культурай, менталітэтам людзей, прыходзіш да нейкай высновы, штосьці бярэш для сябе. Бо не адны веды не праходзяць бясследна – яны абавязкова дапамагаюць чалавеку разабрацца ў жыцці.
Алена ЗАЛЕСКАЯ
